پیری پا، بیماری ها و مشکلات آن

پای جوان فنری، قوی و انعطاف پذیر است. دارای قوس هایی است که توسط تاندون های الاستیک به هم متصل شده اند که امکان فنری و جذب ضربه را فراهم می کند. مفاصل انعطاف پذیر و استخوان ها قوی و انعطاف پذیر هستند. پوست سخت است، خون رسانی کارآمد است و بهبود سریع است. تمام قسمت‌های پا با افزایش سن انعطاف‌پذیری کمتری پیدا می‌کنند و در نهایت پا کمتر در برابر استرس‌های مکرر مانند ضربه، فشار و دمای شدید مقاومت می‌کند.

مشکلات رایج پیری پا عبارتند از:

از دست دادن فنری

پای مسن‌تر با از دست دادن کشش تاندون‌هایی که قوس‌ها را کنار هم نگه می‌دارند فنری کمتر می‌شود. این کار توانایی پا در جذب ضربه را کاهش می دهد، به طوری که، برای مثال، پاها در برابر پریدن از روی صندلی کمتر تحمل می کنند.

علاوه بر این، مناطقی از سایش و پارگی ( استئوآرتریت ) ممکن است در مفاصل بین استخوان ها ایجاد شود. همانطور که مفصل دچار ساییدگی می شود و به مرور زمان زبرتر می شود، حرکات کوچک بین استخوان های پا کمتر انعطاف پذیر می شود. این کار فنری بودن پا را نیز کاهش می دهد. آرتروز و ساییدگی پا با این شرایط بیشتر محتمل است:

• ترومای شدید پا
• آسیب‌های ناشی از استفاده بیش از حد پا در اثر فعالیت‌های ورزشی یا رقصی، برای مثال، دویدن یا باله.
• آرتروپاتی التهابی، مانند آرتریت روماتوئید یا لوپوس اریتماتوز سیستمیک، پاها را تحت تاثیر قرار می دهد.
• نقرس
• چاقی

عدم انعطاف پذیری در مفاصل، همراه با تمایل به افتادن قوس ها، می تواند منجر به تغییر شکل پاها (پاهای صاف) شود. مفصل مچ پا، مفصل ساب تالار و مفصل شصت پا اغلب دچار آرتروز می شوند.

از دست دادن قدرت

با افزایش سن، عضلات بخشی از قدرت خود را از دست می دهند. قدرت عضلانی در دهه 20 و اوایل دهه 30 به اوج خود می رسد و پس از آن به تدریج کاهش می یابد. ورزش منظم این کاهش قدرت را کند می کند.

استخوان های پا نیز با افزایش سن نازک می شوند. این در شرایطی مانند “نازک شدن” استخوان ها (پوکی استخوان) که ممکن است استخوان ها شکننده شوند بسیار شدید است. با این حال، تمام استخوان ها با افزایش سن نازک می شوند. این لاغری طبیعی با سیگار کشیدن و عدم ورزش بدتر می شود.

همچنین در کسانی که این بیماری را دارند بدتر است:

• مصرف ضعیف ویتامین D
• دوزهای زیاد یا منظم استروئیدها
• داروهای استروئیدی بدنسازی (“استروئیدهای آنابولیک”)
• پرکاری تیروئید
• دوره های طولانی زندگی بدون پریود به دلیل بارداری و شیردهی
• شرایطی مانند یائسگی زودرس و بی اشتهایی عصبی در زنان که بر پریود تأثیر می گذارد.
• نارسایی بیضه (گاهی اوقات آندروپوز نامیده می شود)
• اچ‌آی‌وی

از دست دادن انعطاف پذیری

• با افزایش سن پوست کمتر خاصیت ارتجاعی پیدا می کند و در ساختار خود چربی کمتری دارد. این باعث کاهش بالشتک و افزایش آسیب پذیری می شود.
• بالشتک زیر توپ های پا به مرور زمان لیز می خورد. این امر به ویژه در کسانی که زیاد کفش های پاشنه بلند می پوشند و در افرادی که مبتلا به آرتریت روماتوئید هستند بیشتر است که منجر به درد (متاتارسالژی) و تشکیل پینه می شود. (پینه یک ناحیه سخت و ضخیم از پوست است) استفاده از پد در کفش می تواند به این امر کمک کند.
• کاهش گردش سلولی پوست با افزایش سن به معنای کاهش ترمیم آسیب است.
• پوست خشک می تواند ناشی از کاهش لایه چربی باشد و می تواند به ترک پاشنه و پینه کمک کند.
• کاهش پد چربی روی کف پا باعث کاهش بالشتک می شود و می تواند حساسیت به درد را افزایش دهد.

تورم

تمایل ساق پاها به تورم با افزایش سن افزایش می یابد. تورم فشار بیشتری بر ساختارهای پا وارد می کند.

دلایل زیادی برای این امر وجود دارد، از جمله:

• از دست دادن خاصیت ارتجاعی در وریدهای پا.
• از دست دادن توان عضلانی در ساق پا (ماهیچه های ساق پا بخشی از مکانیسم پمپاژ خون به سمت بالا به سمت قلب هستند).
• بیماری قلبی.
• برخی داروها.

تغییر در ناخن های پا

ناخن‌های پا معمولاً با افزایش سن ضخیم‌تر و شکننده‌تر می‌شوند، زیرا رشد آنها با گذشت زمان کند می‌شود. این ضخیم شدن با شرایطی مانند کم کاری غده تیروئید و بیماری شریانی محیطی بدتر می شود .
عفونت قارچی ناخن های پا نیز می تواند باعث ضخیم شدن ناخن های پا شود.

از دست دادن منبع خون

خون رسانی به قسمت های دور (یا محیطی) بدن به احتمال زیاد تحت تأثیر گردش خون ضعیف به دلیل شرایطی مانند سخت شدن شریان ها (آترواسکلروز) قرار می گیرد

. رگ های خونی با افزایش سن تمایل به سفت شدن و کمی باریک شدن دارند. وریدهای واریسی و سایر شرایطی که باعث تورم پا می شوند این را بدتر می کنند. این امر توانایی پاها را برای ترمیم سریع آسیب های جزئی کاهش می دهد.

شرایط پا

شرایط زیر همگی می تواند ناشی از پیری پا باشد که گاهی اوقات با بدرفتاری همراه است:

• بونیون: اینها برجستگی های استخوانی در پایه انگشت شصت پا هستند که با هالوکس والگوس همراه است که در آن شصت پا به سمت انگشتان دیگر حرکت می کند.

شایع ترین علل عبارتند از:

• ساییدگی، آرتروز مفصل در پایه شصت پا.
  استعداد ژنتیکی برای ضعف این مفصل.
• پوشیدن کفش هایی با جلوی پای باریک که انگشتان پا را فشرده می کند.
• پوشیدن کفش های پاشنه بلند که انگشتان پا را بیش از حد به جلو در کفش فشار می دهد.
• نوروم مورتون: این عصب بزرگ شده که در زنان شایع‌تر از مردان است، باعث درد، سوزش، گزگز یا بی‌حسی در ناحیه کف پا یا بین انگشتان پا می‌شود. این می تواند ناشی از پوشیدن کفش های خیلی تنگ باشد.
  فاشئیت کف پا: این در التهاب بافت در پایین پا است. علامت معمول درد پاشنه یا زیر توپی پا است. آرتروز و پوشیدن کفش با بالشتک ناکافی از دیگر علل هستند.